Bon bini Aruba

Bon bini Aruba
(welkom in Aruba)

M'n eerste 2 dagen zitten erop : dit vraagt om een kleine samenvatting. Nu ja, zo kort is ze nu ook weer niet. Hopelijk blijft het boeiend voor jullie!

Na een 9.5 uur durende maar vlot verlopende vlucht kwam ik toe op de 'Reina Beatrix' luchthaven. Inderdaad: Koningin Beatrix, en dat in de hoofdstad genaamd Oranjestad. De Nederlandse Antillen weet je wel :) Er stonden welgeteld nog 2 andere grote vliegtuigen dus het werd me meteen duidelijk hoe klein het eilandje is :) Adreina, één van de bazen van de praktijk waar ik ga werken, kwam me ophalen. We zijn vlug even aan Patiri Apartments gestopt om m'n bagage te droppen en een glimps op te vangen van m'n nieuwe thuis, en daarna zijn we doorgereden naar 'Contreras Veterinary Services'. De hoofdpraktijk bevindt zich in Noord, op een kleine 10minuutjes van waar ik woon. Er werken momenteel 3 dierenartsen: Adreina en Ricardo (de bazen en tevens broer en zus) en Mette, een vrolijke zotte Hollandse die een jaar voor mij is afgestudeerd aan UGent en hier sinds mei werkzaam is. De kliniek op zich heeft heel wat faciliteiten (in-house labo, vanaf volgende week digitale radiografie, gasanesthesie) en er werkt een heel team aan administratief personeel en dierenartsassistenten. Allemaal vriendelijke mensen. M'n talenkennis zal van pas komen want op de praktijk wordt een mengeling gesproken van Nederlands, Spaans, Engels en Papimento. Dit laatste moet ik nog onder de knie krijgen. Het klinkt zoals een mengeling van Spaans en Portugees dus hopelijk lukt dat vlot.

Sinds gisteren heb ik een huurautootje te pakken gekregen. Bijzonder handig want zonder auto ben je hier niets. Wandelen noch fietsen is aangeraden en dit om meerdere redenen: de rijstijl hier verschilt nogal van die die wij gewoon zijn in Europa, het is stikheet en de voornaamste reden is de grote hoeveelheid straathonden. Die doen niets liever dan achter fietsers aanlopen al blaffend en happend naar de kuitspieren. Mette kan er sinds gisteren van meespreken: ze was eerst zo trots op haar zopas aangeschafte fiets maar is nu getraumatiseerd door de straathonden, ocharme.

Straatnamen kennen ze hier niet. Rotondes worden genoemd naar de winkel die eraan grenst (bv. Honey Punny rotonde omdat de Honey Punny winkel daar is) en straten worden simpelweg 'de weg tussen X en Y' genoemd (bv. de weg tussen Paradera en Noord heet 'de verharde weg van Paradera naar Noord'). Mette's uitleg om tot bij Patiri te geraken gaat als volgt: aan het grasveldje naar rechts, daarna aan de oranje container naar links, aan dat rare huis opnieuw naar links en dan aan de vuilbakcontainer naar rechts. Wie heeft er nu straatnamen nodig als je het op deze manier ook kan doen?

Ik ken hier nu ondertussen een klein beetje m'n weg. 't Is te zeggen: ik weet hoe ik van mijn huis naar het werk, naar Mette's apartementje, naar enkele supermarkten en naar het strand moet geraken. Gisteravond ben ik gaan eten bij Mette en tot mijn grote verbazing ben ik er geraakt: in de donker, zonder al te veel straatverlichting, op de onder water gelopen aardwegeltjes vol met putten met m'n klein (automatic) huurautootje. En dat voor iemand die in België niet graag met de auto rijdt waar ze nog nooit eerder gereden heeft :) M'n grenzen worden hier snel verlegd!
Ondertussen ben ik ook op jacht naar een 2de hands wagentje. Ik heb er momenteel enkele op het oog, morgen ga ik ze nogmaals gaan bekijken maar ditmaal met iemand erbij die wat meer van auto's weet dan ikzelf. Hopelijk vind ik snel een goede wagen zodat ik niet steeds eentje moet huren.

Het is hier HEET en vochtig, althans voor mij. Blijkbaar valt het nu nog mee: de heetste maanden zijn augustus en september. Ik kan gelukkig nog wat acclimatiseren vooraleer het zover is. De hitte ontneemt me zelfs de eetlust. Ik heb heerlijke Belgische chocolade in de ijskast liggen maar door het warme weer is de goesting ver te zoeken. Bizar!

M'n apartementje is prima: klein maar gezellig. En warm, maar gelukkig is er een airco in de slaapkamer en een zopas gekochte ventilator in de living om het draagbaar te maken. Het zwembad is zeer mooi onderhouden en er wonen verschillende leguanen in de omringende palmbomende. De buren zijn volgens mij allemaal Nederlanders. Vele Nederlandse vrouwen (zoals m'n beide buren) werken in het basisonderwijs op Aruba, de meeste mannen hier op Patiri zijn mariniers. Hun vrouwen spenderen hun dagen aan het zwembad of strand en worden er blijkbaar nog voor betaald ook! Als je een goede job zoekt: vrouw van marinier is the way to go! :)
Fotootjes van Patiri volgen nog!

Oh ja, muggen zitten hier ook! Ik ben al vele keren gebeten (m'n benen zijn daar het levende bewijs van) maar erg veel last heb ik er gelukkig (nog) niet van. Mette vertelde me gisteren dat sommige muggen hier drager zijn van het Dengue virus. Ik blij want dat heb ik al eens gehad in Haiti dus dan moet m'n lichaam er tegen bestand zijn toch? Pech want blijkbaar is het nog erger de 2de keer. Ik ben vandaag onmiddellijk een citronellakaars en muggenspray gaan kopen :)

In de supermarkten hier vind je zo goed als alles. Als 'SuperFood', een Nederlandse supermarkt, het niet heeft dan kan je nog altijd één van de vele Aziatische supermarkten afgaan. Jawel, ook hier zit het bomvol met chinezen. Je ziet ze niet op straat rondlopen, maar Chinese winkels zijn er à volonté.

Daarnet de zonsondergang gaan bekijken op Eagle Beach: één van de mooiste stranden van Aruba, en gelukkig ook veel kalmer dan het drukke en met hotels beladen Palm Beach. I could get used to this :)

Nog een weekje genieten en het eiland verkennen. Vanaf volgende donderdag begint het echte leven als werkende dierenarts! Wish me luck!

Ayó
(tot ziens)

Volgende halte: Aruba

Here I go again!

Nog een 36uur te gaan en dan verlaat ik wederom het ouderlijk huis. Ditmaal geen afgebakend traject zoals m`n 2 maanden in de VS, maar voor ongekende duur naar het tot nu toe voor mij onbekend eilandje Aruba (met de nadruk op eilandJE). De komende tijd, minstens 1 jaar, zal ik het moeten doen met 180km² land, met parelwitte stranden en omringd door prachtige azuurblauwe caraïbische zee. Ik moet toegeven: it could be worse, a lot worse! :)

Ik ben benieuwd naar m`n apartementje met m`n hollandse buren en vooral naar m`n werkomgeving daar: de collegas, de klanten, de speciale tropische ziektes waar ik ongetwijfeld mee zal worden geconfronteerd, ... ik kijk er allemaal even erg naar uit en hopelijk krijg ik het snel onder de knie!

Ik hou jullie zeker op de hoogte van m`n leventje op het eiland, en zal proberen om geregeld een verhaaltje te schrijven op deze blog.

Als je in het buitenland vertoeft, dan is er niets zo leuks als nieuws krijgen van het thuisfront, dus hou me vooral op de hoogte van jullie gebeurtenissen hier!

Veel liefs,
Nikita

New York City

The Big Apple

New York was zalig, één van de leukste city-trips die ik tot nu toe gemaakt heb. De hele stad bruist van leven en heeft z'n naam 'the city that never sleeps' niet gestolen. Na er amper enkele uurtjes in rondgelopen te hebben, in afwachting van Inka's vlucht, wist ik al dat deze stad me ging bekoren. Een vrolijke mengelmoes van nationaliteiten, een mix van engels, spaans en chinees op straat, overal iets te drinken/eten/bezichtigen/beluisteren, toffe en vriendelijke mensen ontmoet, coffee shops op elke hoek van de straat, ... en dit alles gecombineerd met een stralend zonnetje: perfect gewoon!

De klassieker 'West Side Story' gaan bekijken op Broadway, per toeval temidden van een Braziliaans Festival terechtgekomen tijdens onze eerste verkenningsdag, op Labour Day gaan dansen naast het water op Pier 17, zeilboottochtje gemaakt op de Hudson, fantastische uitzichten vanuit Rockefeller Center en Empire State Building, een relax dagje in het zalige Central park doorgebracht en nog veel meer ... we kwamen tijd tekort om desondanks onze goed gevulde dagen alles te zien en te doen.
Inka en ik zijn overtuigd: we will be back !!!

Om aan te tonen hoe klein de wereld wel niet is: na een avondje uit in Brooklyn hebben we in het metro-station de Amerikaanse schoonzoon van Rocco Granata ontmoet! What are the odds?!

Nu volgt de voorbereiding voor Aruba. Hopelijk zie ik jullie allemaal nog eens voor ik vertrek!

Xxx

C'est fini

Over and done with, finito, gedaan. M'n 8 weken durende externship in the VS zit er jammer genoeg op. Man, wat ben ik blij dat ik deze ervaring heb kunnen en mogen beleven! De zenuwen die ik had vlak voor vertrek werden al vrij snel ingeruild in een gezonde portie nieuwsgierigheid en verlangen naar het onbekende. Vanaf de allereerste moment dat ik voet zette op Amerikaanse bodem heb ik getracht het stresskonijn Nikita achterwege te laten en te genieten van alles wat op m'n pad kwam. 'Pluk de dag', weet je wel! En dat heeft z'n vruchten geworpen. Het is fantastisch geweest, beter dan dat ik had durven hopen. Ik besef maar al te goed 'how lucky I am'. Lucky om in zo'n tof veterinair team terecht te komen in New Jersey, lucky om opgevangen te worden door Dr.Briggs en bij hem thuis te mogen verblijven, lucky om door jan en alleman meegenomen te worden en verwelkomd te worden op familiefeestjes en bbq's, lucky om deel te mogen uitmaken van de dienst cardiologie in NCSU en te mogen genieten van de vaardigheden van veterinaire celebrities zoals Dr.DeFrancesco, Dr.Keene, Dr.Atkins, Dr.Breitschwerdt en lucky om bepaalde mensen beter te leren kennen.

Deze 2 maanden zijn een goede voorbereiding geweest voor m'n volgend avontuur: Aruba. 5 oktober is het zover, dan verlaat ik wederom m'n dierbaar België om voor een iets langere periode iets nieuws te gaan verkennen.

Maar nu eerst nog NY. Al een korte sightseeing trip gedaan op weg van de luchthaven naar ons hotel: parade voor Labour's day, aan het indrukwekkend Times Square gepasseerd, een hele bende mensen gezien die relaxerende oosterse mediatie-oefeningen uitvoeren op een afgezette rijstrook, en modellen in spe zien rondwandelen met portfolio in de hand. Can't wait to see more!

Tot binnenkort!

Living life the american way!

Zelfs de 'peanut butter en jelly sandwiches' kunnen mij bekoren! :)

Ik geraak meer en meer gewoon aan mijn Amerikaans leventje hier. Een periode die helaas bijna aan z'n einde is. De voorbije week heb ik geen spectaculaire uitstappen gemaakt noch ontelbare foto's getrokken zoals het een ware toerist beaamt. Neen, de voorbije week voelde ik me voor het eerst bijna 'thuis' hier in het verre North Carolina. Het gevoel dat je een beetje gesettled bent zeg maar met een gezonde vorm van routine in het dagelijkse leven. Babbelen met m'n filipijnse vriendin op de bus, m'n dagen spenderen op de dienst interne geneeskunde op de kliniek (meer daarover in een volgende paragraaf) en m'n vrije momenten spenderen met het voorbereiden van de ‘rounds', een boek of de krant lezen in één van de vele coffee shops (met echte koffie welteverstaan, we zijn hier niet in holland), iets gaan drinken met enkele van de residents (en ontdekken dat je vrij goed bent in het spelletje shuffle-board) en af en toe uiteten gaan. Zo heb ik hier een fantastisch goedkoop Indisch restaurantje ontdekt met enkel vegetarische gerechten op de menukaart (!!!), waaronder een overheerlijke curry waarvan ik oh zo graag het recept zou willen.

Zondagochtend hebben we genoten van een typisch all-american breakfast in 'Cracker Barrel, an old country store'. De gerechten variëren van de bekende pancakes tot eggs, bacon, sausage, biscuits en meer. Lekker erover zeg maar :) Het pand ademt een country-sfeer uit met houten meubels en bijpassende accesoires aan de muren zoals oude zwart-wit fotos en retro reclameborden. In het winkel-gedeelte kun je nu reeds volop Halloween-versiering aanschaffen, of memorablia van één of andere country zanger ofwel je tegoed doen aan de vele zoetigheden die ze aanbieden. Leuke plek, heel amerikaans maar ik vond het fantastisch.

Ik heb wederom een bezoekje gebracht aan de farmers market. Eens je daar fruit hebt gekocht, dan krijg je het niet meer over je hart (en je smaakpapillen) om het in de supermarkt te kopen.

Zondag ben ik nogmaals naar downtown Raleigh gegaan, maar ditmaal overdag. Geen lelijke stad maar ik mis de gezelligheid van het Gentse stadcentrum :) Op dat vlak vrees ik verwend te zijn.

De dienst interne geneeskunde draait, zoals verwacht, anders dan op cardiologie. Het is er om te beginnen veel drukker: er zijn 2 specialisten, een 5-tal residents, 2 interns en dan nog eens 9 studenten. En ergens daartussen loopt de Belgische Dr. Nikita rond. Ik heb het al lang opgegeven om hen m'n achternaam te doen uitspreken. Slechts enkelen slagen erin om de klank uit te spreken zonder erin te lijken stikken. Niet tegenstaande de drukte hou ik van de sfeer. Ik hou van de gigantische hoeveelheid kennis die daar lijkt rond te zweven in de roundsroom van de interne geneeskunde. En ik hou van de betrokkenheid en de gedrevenheid die iedereen daar vertoont, ook al ben je daar als student reeds om 6u 's ochtends aanwezig om voor je patiënt te zorgen. Elke dag begint om 8u met student rounds waarbij 1 van de students een casus over een bepaald onderwerk bespreekt (bv. Hoesten of koorts). Daarna vergezel ik de specialisten, de residents en de interns tijdens hun rounds waarbij zij al hun patiënten bespreken. Er wordt gebrainstormd over de problemen, wat de mogelijke oorzaken kunnen zijn en wat we kunnen doen om tot een diagnose te komen en het dier in kwestie te behandelen. Je kan het bij momenten vergelijken met de tv-serie 'House' wanneer ze allemaal aan tafel zitten en nadenken over wat er mis is met de patiënt. De 2 specialisten zijn on-ge-loof-lijk slim. Ik geniet ervan om hun mening te horen over bepaalde patiënten, goed wetende dat als ik ooit nog maar de helft van hun kennis vergaar, ik mezelf als een gelukkige en efficiënte dierenarts kan bestempelen. Hoezeer ik ook hou van deze rounds, ze duren lang, vaak tot 11uur. Hierdoor mis ik een groot deel van de consultaties want deze beginnen reeds om 9u. Ik probeer zoveel mogelijk de afspraken na de rounds mee te volgen of de procedures mee te bekijken (rhinoscopie, bronchoscopie, ... waarbij ze met een cameraatje respectievelijk de neusgang en de luchtwegen bekijken). Fascinerende beelden levert het soms op: zoals bv het vinden van een erwt in de neusgang van een hond die versterkte ademgeluiden en neusvloei vertoonde nadat hij enkele dagen geleden een heleboel erwtjes had zitten opschrokken. Jammer genoeg zijn sommige consultaties niet doorgegaan omdat de patiënt simpelweg niet kwam opdagen, en laat net dit de afspraken zijn die ik kon en graag wou meevolgen. Drie dagen na elkaar is me dit voorgevallen, ik voelde me lichtjes vervloekt :)

Desondanks de lange dagen die ze kloppen ben ik toch jaloers op de studenten hier. Ik heb het gevoel dat ze beter begeleid worden en meer kansen krijgen om praktische handelingen aan te leren. Zo mogen ze patienten met vocht in hun thorax zelf 'leegtappen', ze mogen maagsondes plaatsen, luchtpijpspoelingen uitvoeren, ... ik ben stiekem jaloers. Praktisch gezien is het niet mogelijk, maar ik zou het niet erg vinden om mijn laatste jaar te herhalen hier. Ik ben er zeker van dat het mijn theoretische kennis en praktische handigheid alleen maar ten goede zou komen.

Footballseason has started! En daar kun je moeilijk naast kijken. Momenteel zijn het nog pre-seizoen wedstrijden maar zelfs deze worden in vele cafes bekeken op (groot)scherm en er wordt volop gediscussieerd over de wedstrijdresultaten op het werk en op cafe. Dit weekend heb ik eindelijk een goede uitleg gekregen en de spelregels van American football zijn me bij deze niet langer onbekend. Best nog wel een toffe sport om te zien.

Misschien dat ik nog iets stuur vanuit m'n kamertje hier in NCSU maar de kans is groot dat m'n volgend, en waarschijnlijk ook laatste berichtje geschreven zal worden vanuit NY. Er resteren me hier nog 5 dagen: zaterdag neem ik het vliegtuig naar New York City, waar ik m'n zus zal opwachten om 6 fantastische dagen tegemoet te gaan!!! Can't wait sister!

Take care y'all :)

Life in Raleigh

I will miss cardiology!

6 weken: zolang zit ik hier al in de USA, maar zo voelt het niet aan. De tijd vliegt razendsnel voorbij. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten en te profiteren van elke dag, maar toch kan ik niet ontsnappen aan het feit dat mijn tijd hier serieus aan het inkorten is.

Mijn 2 weken op de dienst cardiologie zitten er al op en dat vind ik zeer spijtig. Het is pas na een dikke week dat je de routine door hebt, dat je weet hoe/waar/wanneer/wat ze doen en waarom. Ik ken de kliniek ondertussen al wat beter, alsook het cardiologie team, en sinds enkele dagen heb ik zelf patiënten mogen ontvangen en evalueren samen met één van de andere dierenartsen. Het was geleden van m'n klinieken in Merelbeke dat ik zelf nog de anamnese heb afgenomen, maar zoiets verleer je gelukkig niet. Ik vond het super om echt iets 'te doen' en voelde me eventjes terug opnieuw dierenarts i.p.v. observator. De sfeer op de dienst cardiologie is echt tof en het is dan ook met spijt in m'n hart dat ik afscheid van hen neem en naar de dienst interne geneeskunde verhuis.

De studenten staan telkens 2-4 weken op een specifieke dienst. Voor cardiologie is dit 2 weken en gisteren was de laatste dag van hun cardio-blok. Om dat te vieren houden ze op deze dienst een 'Friday potluck' wat zoveel betekent als: breng zoveel mogelijk eten en drank mee. Het thema was 'zuiders eten', maw Mexicaans getinte gerechten. Could it possibly get any better?? :)Iedereen was overenthousiast met hun inbreng en de vergadertafel stond dan ook gauw vol met chips, dips, enchiladas, margeritas (alcoholvrij uiteraard tijdens de diensturen), fruitsla, taart, ... Het was heerlijk! De hele dag door werd er gegeten, tussen de patiënten door.

Jammer genoeg heb ik geen echte operaties gezien de voorbije 2 weken. Eentje werd afgelast (voor zij die het interesseren: een PDA) en een pacemaker is niet doorgegaan wegens twijfelende eigenaars. Wat ik wel heb gezien is 'cardiac conversion' van een patiënt in atrium fibrillatie. In simpele taal uitgelegd: de hond had een serieuze en gevaarlijke hartritmestoornis en door het toedienen van een shock probeer je z'n hart opnieuw in een normaal ritme te krijgen. Het is nogal spectaculair om te zien aangezien de hond, die onder narcose ligt op de grond, letterlijk naar omhoog vliegt tijdens het toedienen van de shock. Een heel team van cardiologen, anesthesisten en bijstaanders stond rondom de hond te staren naar het EKG-toestel: shock 1 .... geen verandering ... hogere 2de shock .... niets .... wederom hogere shock ... nog steeds geen verandering. Normaal gezien wordt er nu gestopt maar na enige twijfel werd een 4de nog hogere shock toegediend .... in volle spanning wachten we het resultaat af .... euforie alom in de kamer, het is gelukt! Z'n ritme is genormaliseerd! De ontlading in de groep was super, iedereen was door het dolle heen. Jammer genoeg blijkt 1 week later dat de hond ondertussen is hervallen.

Bussen hier op de campus zijn gratis voor iedereen. Nadeel is dat ze hierdoor blijkbaar geen geld hebben om de uurroosters uit te printen en op te hangen aan de bushaltes. Als je op voorhand niet online kijkt, dan is het gokken wanneer en of de bus komt. Dit vormt meestal geen probleem aangezien de gemiddelde Amerikaan in bezit is van een I-pod of blackberry en dus op elk moment van de dag online kan. Ik moet echter niet klagen aangezien ik de voorbije week al vaker een lift heb gekregen naar huis dan dat ik de bus heb genomen. In ruil voor een gratis busdienst wordt er van je verwacht dat je beleefd bent. Bij het opstappen op de bus (enkel vooraan) zeg je vriendelijk goedendag aan de buschauffeur en bij het uitstappen (enkel achteraan) roep je 'dank je wel' en de chauffeur wenst je dan meestal nog een prettige dag. Ongelooflijk, maar echt iedereen doet dat hier.
Ik heb ondertussen kennis gemaakt met een philipijnse vrouw die op dezelfde bus zit als ik elke ochtend. Zij woont en werkt hier al 5 jaar en wil volgend jaar graag haar citizenschip aanvragen. Vorige week heeft ze me uitgenodigd om een misdienst van haar kerk bij te wonen, maar dat heb ik gelukkig vriendelijk kunnen weigeren.

Van beleefdheid gesproken. Je kan zeggen wat je wil over de Amerikanen maar ze zijn zeer beleefd in het dagelijkse leven. Hoe vaak ben ik al wel niet begroet geweest door vreemden: op straat, in de winkel, coffee shop, ... Een vriendelijke 'Hi, how are you today? Have a nice day' meer moet dat niet zijn. Ik doe er volop aan mee. 't Zal wennen worden als ik terug in België ben en de mensen mij met een zuur gezicht bekijken als ik glimlach terwijl ik hen passeer.

Joggen is de nationale sport. Iedereen, of toch bijna iedereen, doet het. Ik zie ze overal en altijd rondlopen: op een onmenselijk vroeg uur 's ochtends of 's avonds laat, in de hitte of in de regen, ... Voel ik mij soms schuldig en lui als ik op m'n gemak aan het rondwandelen ben en ik hen zie voorbijlopen? Ja. Ben ik van plan om dergelijke gewoonte over te nemen? Absolutely not. In deze hitte en vochtigheid haal ik het nog niet tot het einde van de straat. Ken jezelf en bespaar jezelf van beschamende taferelen zeg ik dan altijd.

Gisteren ben ik inkopen gaan doen op een Farmers Market. Je kan het vergelijken met een gewone markt bij ons, maar deze hebben vrijwel alleen organisch voedsel (fruit-groenten- vlees- eieren-kaas-confituur-honing). Heel plezant en veel keuze. Moest ik een echte keuken ter beschikking hebben, dan zou ik daar serieus wat geld spenderen.

Morgen begin ik aan de voorlaatste etappe: 2 weekjes op de dienst interne geneeskunde. 't Zal een andere sfeer zijn: drukker en chaotischer vermoed ik. Maar tegelijk zal ik ook iets praktischere zaken leren. Ik hou jullie alleszinds op de hoogte!

Hoe verloopt alles in het regenachtige België? Niet te veel hinder ondervonden hoop ik van de voorbije stortbuien?

Veel liefs,
Nikita

Go Wolfpack! (slogan van de unief)

Wat hou ik van een volle ijskast!

'Als je ons nodig hebt, of je hebt heimwee, bel ons gewoon op jongen, we zitten hier niet ver op hotel', zei een bezorgde moeder tegen haar 18-jarige zoon toen ze hem afzette aan het Avent Ferry Complex. Dit w-end komen alle studenten toe, klaar voor hun eerste of het zoveelste jaar aan de universiteit. Meestal komen de ouders mee om hen te helpen installeren: met een auto vol spullen komen ze hier toe. Nog vlug enkele winkelkarretjes volladen in de dichtstbijzijnde supermarkt, een machientje was insteken, met het hele gezin de campus gaan verkennen met de kaart in de hand en dan kunnen ze hun zoon/dochter achterlaten. Die zoon/dochter in kwestie is daar meestal helemaal niet treurig om: algauw beginnen de eerste on-campus activiteiten en feestjes. Ik heb nog geen kennis kunnen maken met m'n buren, dat zal wel lukken eens iedereen hier wat gesettled is in de dagelijkse routine. Hoeveel mensen er hier van mijn leeftijd zijn weet ik niet, aangezien de gemiddelde leeftijd <20jaar is schat ik.

Ik heb er nu 1 week opzitten op de dienst cardiologie aan de faculteit diergeneeskunde van North Carolina State University (NCSU). Deze universiteit heeft een goede reputatie voor verschillende diensten en cardiologie is daar zeker één van. Dr. Theresa DeFrancesco (mijn mentor) en Dr. Clark Atkins zijn wereldbefaamd in hun vak. Dinsdagochtend hadden we journal club: de cardiologen en hun residents (cardiologen in opleiding) bespreken boeken en artikels in een klein cafeetje dichtbij de faculteit. Het voelde allemaal zo surreëel: ik heb voor m'n thesis talloze artikels gelezen die geschreven werden door Dr. DeFrancesco en Dr.Atkins en hier zat ik dan als leek met hen gezellig aan tafel, een koffietje aan het drinken en mechanismen van hartfalen aan het bespreken J. Het is een toffe groep: alles gebeurt in een heel gemoedelijke sfeer. De studenten zitten ook gewoon in hetzelfde kantoor als de cardiologen terwijl ze hun casussen voorbereiden. Ook al staan de cardiologen en de residents een heel stuk hoger dan de studenten, toch merk je daar niets van. Ik heb nog 1 weekje cardiologie voor de boeg en dan ga ik gedurende 2 weekjes de dienst interne geneeskunde gaan vergezellen.

De universiteit verschilt uiteraard veel van de privé-kliniek waar ik in New Jersey werkte. Alles gebeurt in 2 stappen aangezien de laatstejaars studenten eerst alle patiënten binnennemen waarna alles opnieuw wordt gedaan door de dierenartsen. Ik voel me opnieuw een beetje student, alhoewel ons systeem in Merelbeke toch ook verschillend was. Ik heb bij momenten echt wel medelijden met de studenten hier want ze kloppen veeeel langere uren dan dat ik ooit moeten doen heb. Een gemiddelde van 11-12uur per dag op de kliniek is geen uitzondering en bovendien moet er ook steeds een student 's avonds/'s nachts en in het w-end standby staan. Daartegenover staat dat de kliniek volloopt met dierenarts assistentes die een groot deel van het werk voor hun rekening nemen: zowel leuke aspecten (zoals de intensieve zorgafdeling) alsook het vuilere werk (uitkuisen van de hokken, ...). Bijna iedere ochtend zijn er 'rounds' waarbij bepaalde onderwerpen worden besproken met de studenten (voorbereiding is nodig) en vaak worden 's avonds de casussen van de voorbije dag besproken. Ikzelf neem hier ook aan deel, maw: 't wordt een intellectueel zware maand :) Ik heb hier al enkele avonden al blokken doorgebracht, met m'n gedachten volop in de EKG's. Ik wil immers geen slechts indruk achterlaten. :)

Het leven op m'n kamertje ben ik reeds gewoon. Uiteraard mis ik m'n zwembad en het strand van New Jersey maar ik besef maar al te goed dat ik toen veel te veel verwend was :) 't Is niet slecht om het even met wat minder te doen. Maar toen ik woensdag opstond en ontdekte dat m'n kast onder water stond en het tapijt aan 1 kant van mijn kamer doorweekt was, toen had ik toch even heimwee naar m'n kamer in Dr.Brigg's huis. Gelukkig is de onderhoudsdienst vrij snel op de proppen gekomen om het water te verwijderen en het lek op te sporen (2 kamers verder) en te herstellen. Sindsdien zit ik terug in een droge kamer (hout vasthouden).

Jammer genoeg kan ik met m'n simpele ‘visitors badge' niet deelnemen aan de on-campus activiteiten. Ik mag gebruik maken van de gratis bussen en van de sportzaal maar verder dan dat reiken mijn priveleges niet. Zo zijn er in de komende week allerlei activiteiten gepland om het begin van het schooljaar te vieren (concert, spelen, film, ...) maar die zal ik aan mij moeten laten voorbij gaan.

Gisteravond heb ik mezelf weeral eens uitgenodigd :) Tim, één van de cardiologie residents, ging uit met enkele andere residents en hij was zo vriendelijk genoeg om me mee te nemen. Eerst naar een house warming party waar zowat de hele dienst interne geneeskunde op aanwezig is. Ideale gelegenheid om mensen te leren kennen waarmee ik binnen 2 weken zal moeten werken! Daarna naar enkele bars in downtown Raleigh, waaronder eentje die een hele verzameling aan speciale Belgische bieren op z'n drankkaart had staan. De barman was aangenaam verrast om m'n Belgische identiteiskaart te zien :) Ook al ben ik hier nog maar 6 dagen, toch deed het deugd om eens weg te gaan. Het was een ontzettend plezante avond en ik heb enkele toffe mensen leren kennen.

Vanavond houdt Dr.Keene, 1 van de cardiologen, bij hem thuis een feestje ter ere van een voormalige resident en zowel ik als SoRae, een Zuid-Koreaanse student die net als ik de dienst cardiologie bezoekt, zijn uitgenodigd. Blijkbaar is Dr.Keene een uitstekende kok dus ik kijk er erg naar uit!

Groetjes

Dr.Nikita Vanwonterghem
(in België krijgen de afgestudeerde dierenartsen de titel 'dokter' niet mee, maar hier gelukkig nog wel dus profiteer ik er van nu het nog kan :)

Halfway

beginning life at North Carolina State University

Weer veel te vertellen: m'n allerlaatste daagjes Lakewood zaten vol met werk+leuke activiteiten. Hopelijk vinden jullie dit niet te saai om te lezen, ik vind het gewoon leuk om te vertellen :) Donderdagavond is het gratis filmavond aan Seaside. Rond 9u, als het donker is, wordt er een film geprojecteerd op een groot scherm op het strand aan het einde van de pier. Een zeer leuk initiatief: mensen nemen een deken mee of strandstoeltjes, sommigen een ‘late night' picnick, en met een zachte bries en de golven op de achtergrond geniet je van de film. Ik ben de voorbije donderdag met Christine en haar gezin geweest naar de oude versie van Willie Wonka and the Chocolate Factory. Een oude film geeft het geheel nog net iets meer sfeer, twas zeer gezellig.
Vrijdag vroeg Warren me of ik zin had om mee te gaan naar een concert van de Amerikaanse rockgroep O.A.R. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het is hier blijkbaar een zeer populaire groep, Amanda verplichtte me zowat om te gaan en last but not least, het waren VIP-kaarten :) , dus was m'n beslissing snel genomen. Wat ben ik blij dat ik hen heb zien spelen! Ze hebben hun reputatie van goede live-optredens alle eer aangedaan: hun optreden was zalig, de sfeer zat er in, het publiek deed enthousiast mee (ik kende jammer genoeg de teksten niet dus bleef het bij wat gemumpel) en onze plaatsen waren ideaal (vooraan in het midden). Ik ben fan geworden!
Zaterdagavond, na het lastige inpakken, zijn we naar Atlantic City gegaan om van m'n laatste avond te profiteren. Atlantic City staat bekend omwille van z'n casino's aan het strand, meer is er niet te zien of te doen. Het is een beetje het Las Vegas aan de oostkust van Amerika: het Caesar's Palace heeft hier z'n dubbelganger. Wij hebben ons geluk gewaagd in de Taj Mahal: de roulette tafel voor Warren en de simpelere automaten voor mijzelf. Was het m'n beginners luck, pure chance of een tot nu toe ongekende gave, ik weet het niet, maar in nog geen 30sec heb ik m'n 5euro kunnen omzetten in 35 euro! Ik was zo blij met m'n winst dat ik in een reflex het spel stopte, achter bekeken had ik misschien beter nog wat verder gespeeld om m'n bedrag te verhogen. Maar ach, m'n inzet 7x verhogen is niet slecht é. Aan sommige andere tafels werden de $100 biljetten met de hoopjes verkwist. Eén van de mannen die ik zien spelen heb haalde een pak geld boven dat minstens $1500 waard was en hij zette het in alsof het iets van een niets was. En ik die zo blij was als een klein kind met een lolly, met m'n $35! :) Wie het kleine niet eert ...
Zaterdag was m'n officieel laatste werkdag. Maar aangezien er meer mensen werkzaam zijn in de kliniek op een vrijdag dan in het w-end, besloot ik om vrijdag m'n collegas te trakteren met donuts van Dunkin Donuts. $14 voor 24 donuts, maw 50 eurocent voor 1 donut, beeld je in dat onze koffiekoeken zo goedkoop zouden zijn! Dat gecombineerd met het feit dat je een Dunkin Donuts vindt om de 5O0m verklaart waarom de gemiddelde Amerikaan iets breder is in omvang dan de gemiddelde Europeaan of waarom alleen in Amerika obesitas een reden is om in een rolstoel te zitten. In ieder geval: de donuts werden ten zeerste geapprecieerd. Ocean County Veterinary Hospital had ook een verrassing: ze hadden een taart besteld voor Jenna en ik om onze laatste dag te vieren en ons succes te wensen met onze verdere loopbaan. Zo lief van hen! Enkele uren later kwam Amanda toe op het werk en ook zij had een verrassing voor mij. Haar broer werkt in een soort bakkerij en hij had een 'cookie cake' gemaakt, wat hetzelfde is als een gigantisch 1,5cm dik chocolate chip cookie!!! Heerlijk!!! De cookie cake heeft het nog geen half uur uitgehouden, dat komt ervan als de grote meerderheid van het personeel vrouwen zijn :) Ik was in ieder geval ontroerd door het attentvolle verrassingen. Het afscheid vrijdag en zaterdag ging gepaard met vele knuffels en 'ooh, we're gonna mis you'. Lakewood en OCVH is een supertoffe ervaring geweest. Ik heb ontzettend leuke en vriendelijke mensen leren kennen, inclusief dierenartsen, met wie ik zeker contact zal houden! Bovendien vertelde Warren (die één van de 3 bazen van de kliniek is) me dit w-end dat ze me een job zouden aangeboden hebben, moest ik kunnen slagen voor het examen om m'n diploma te valideren in de USA. Uiteraard past dit niet in m'n planning momenteel met Aruba in het vooruitzicht maar toch: 't is altijd leuk om zoiets te horen. En wie weet beland ik in de toekomst opnieuw in Lakewood! Deze maand neemt alvast niemand me meer af :)
Vandaag ben ik dan uiteindelijk aan deel 2 begonnen in Raleigh, North Carolina. Na een korte vlucht nam ik een shuttledienst van de luchthaven naar de universiteit. Ik had het verkeerde adres doorgegeven dus werd ik voor een gesloten gebouw gedropt met al m'n bagage. Er zat niets anders op dan met al m'n rugzakken in de hitte te wandelen naar de juiste lokatie. Dat moet er zeer zielig uitgezien hebben want algauw stopte 1 van de passerende auto's en vroeg me of ik een lift wou. Yes please! Een super vriendelijke mevrouw die een prof in 'crop science' bleek te zijn had medelijden met me en was zo lief om me naar de juiste lokatie te brengen. Ik verblijf in een guesthouse in Avent Ferry Complex: een vrij kaal gebouw met honderden kamers. Een guesthouse is, zoals de naam laat vermoeden, is voor gasten bedoelt. En waar verblijven gasten gewoonlijk? In hotels! Mijn kamer is dan ook precies een kopie van een hotelkamer: 2x 2-persoonsbedden, klein tafeltje en bureau, tv-kast met tv, badkamer met handdoeken, zeepjes en shampootjes, en dan ook een mini-keuken met ijskast, diepvries, microgolf en pompbak. Dit wordt m'n nieuwe thuis voor 4 weken. Op 5min wandelen heb ik een soort winkelcomplex met enkele basis winkeltjes (à la nachtwinkel), verschillende restaurants (ethiopisch, mexicaans, sushi, chinees, grill, fastfood, pizza, bagel..), een kleine cinema en verschillende bars. Lekker handig! Op een dik 30min stappen heb je een delhaize (aka Food Lion). Half uur stappen lijkt niet veel, en dat is het ook niet, maar als je met kilo's fruit, conserven en een doos Kellogs met vervelende scherpe hoeken moet wandelen, in van die plastiek zakken die na 2min door je hand snijden en dat in de hitte, dan lijkt een half uur eindeloos. Een passerende Indiër zei me dat ik er sexy uitzag. Euhm, als jou idee van sexy een puffende zwetende rode tomaat is, dan vrees ik dat er iets scheelt met uw ogen. Het ziet hier trouwens vol met Indiërs en Aziaten: zowel in mijn gebouw als de andere apartementcomplexen hier in de buurt. Zo wordt ik eens niet alleen door Amerikanen omringd.
Morgen is m'n eerste dagje aan de faculteit van diergeneeskunde van NCSU. Hopelijk geraak ik er met de bus want de komende 2 weken rijdt er amper openbaar vervoer omwille van verlof. Just my luck! :)
Ik hou jullie alleszinds op de hoogte! De fotos van de voorbije dagen komen waarschijnlijk morgen op de blog. Ik moet enkele uren slaap inhalen van de voorbije dagen.
Groetjes!