I will miss cardiology!

6 weken: zolang zit ik hier al in de USA, maar zo voelt het niet aan. De tijd vliegt razendsnel voorbij. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten en te profiteren van elke dag, maar toch kan ik niet ontsnappen aan het feit dat mijn tijd hier serieus aan het inkorten is.

Mijn 2 weken op de dienst cardiologie zitten er al op en dat vind ik zeer spijtig. Het is pas na een dikke week dat je de routine door hebt, dat je weet hoe/waar/wanneer/wat ze doen en waarom. Ik ken de kliniek ondertussen al wat beter, alsook het cardiologie team, en sinds enkele dagen heb ik zelf patiënten mogen ontvangen en evalueren samen met één van de andere dierenartsen. Het was geleden van m'n klinieken in Merelbeke dat ik zelf nog de anamnese heb afgenomen, maar zoiets verleer je gelukkig niet. Ik vond het super om echt iets 'te doen' en voelde me eventjes terug opnieuw dierenarts i.p.v. observator. De sfeer op de dienst cardiologie is echt tof en het is dan ook met spijt in m'n hart dat ik afscheid van hen neem en naar de dienst interne geneeskunde verhuis.

De studenten staan telkens 2-4 weken op een specifieke dienst. Voor cardiologie is dit 2 weken en gisteren was de laatste dag van hun cardio-blok. Om dat te vieren houden ze op deze dienst een 'Friday potluck' wat zoveel betekent als: breng zoveel mogelijk eten en drank mee. Het thema was 'zuiders eten', maw Mexicaans getinte gerechten. Could it possibly get any better?? :)Iedereen was overenthousiast met hun inbreng en de vergadertafel stond dan ook gauw vol met chips, dips, enchiladas, margeritas (alcoholvrij uiteraard tijdens de diensturen), fruitsla, taart, ... Het was heerlijk! De hele dag door werd er gegeten, tussen de patiënten door.

Jammer genoeg heb ik geen echte operaties gezien de voorbije 2 weken. Eentje werd afgelast (voor zij die het interesseren: een PDA) en een pacemaker is niet doorgegaan wegens twijfelende eigenaars. Wat ik wel heb gezien is 'cardiac conversion' van een patiënt in atrium fibrillatie. In simpele taal uitgelegd: de hond had een serieuze en gevaarlijke hartritmestoornis en door het toedienen van een shock probeer je z'n hart opnieuw in een normaal ritme te krijgen. Het is nogal spectaculair om te zien aangezien de hond, die onder narcose ligt op de grond, letterlijk naar omhoog vliegt tijdens het toedienen van de shock. Een heel team van cardiologen, anesthesisten en bijstaanders stond rondom de hond te staren naar het EKG-toestel: shock 1 .... geen verandering ... hogere 2de shock .... niets .... wederom hogere shock ... nog steeds geen verandering. Normaal gezien wordt er nu gestopt maar na enige twijfel werd een 4de nog hogere shock toegediend .... in volle spanning wachten we het resultaat af .... euforie alom in de kamer, het is gelukt! Z'n ritme is genormaliseerd! De ontlading in de groep was super, iedereen was door het dolle heen. Jammer genoeg blijkt 1 week later dat de hond ondertussen is hervallen.

Bussen hier op de campus zijn gratis voor iedereen. Nadeel is dat ze hierdoor blijkbaar geen geld hebben om de uurroosters uit te printen en op te hangen aan de bushaltes. Als je op voorhand niet online kijkt, dan is het gokken wanneer en of de bus komt. Dit vormt meestal geen probleem aangezien de gemiddelde Amerikaan in bezit is van een I-pod of blackberry en dus op elk moment van de dag online kan. Ik moet echter niet klagen aangezien ik de voorbije week al vaker een lift heb gekregen naar huis dan dat ik de bus heb genomen. In ruil voor een gratis busdienst wordt er van je verwacht dat je beleefd bent. Bij het opstappen op de bus (enkel vooraan) zeg je vriendelijk goedendag aan de buschauffeur en bij het uitstappen (enkel achteraan) roep je 'dank je wel' en de chauffeur wenst je dan meestal nog een prettige dag. Ongelooflijk, maar echt iedereen doet dat hier.
Ik heb ondertussen kennis gemaakt met een philipijnse vrouw die op dezelfde bus zit als ik elke ochtend. Zij woont en werkt hier al 5 jaar en wil volgend jaar graag haar citizenschip aanvragen. Vorige week heeft ze me uitgenodigd om een misdienst van haar kerk bij te wonen, maar dat heb ik gelukkig vriendelijk kunnen weigeren.

Van beleefdheid gesproken. Je kan zeggen wat je wil over de Amerikanen maar ze zijn zeer beleefd in het dagelijkse leven. Hoe vaak ben ik al wel niet begroet geweest door vreemden: op straat, in de winkel, coffee shop, ... Een vriendelijke 'Hi, how are you today? Have a nice day' meer moet dat niet zijn. Ik doe er volop aan mee. 't Zal wennen worden als ik terug in België ben en de mensen mij met een zuur gezicht bekijken als ik glimlach terwijl ik hen passeer.

Joggen is de nationale sport. Iedereen, of toch bijna iedereen, doet het. Ik zie ze overal en altijd rondlopen: op een onmenselijk vroeg uur 's ochtends of 's avonds laat, in de hitte of in de regen, ... Voel ik mij soms schuldig en lui als ik op m'n gemak aan het rondwandelen ben en ik hen zie voorbijlopen? Ja. Ben ik van plan om dergelijke gewoonte over te nemen? Absolutely not. In deze hitte en vochtigheid haal ik het nog niet tot het einde van de straat. Ken jezelf en bespaar jezelf van beschamende taferelen zeg ik dan altijd.

Gisteren ben ik inkopen gaan doen op een Farmers Market. Je kan het vergelijken met een gewone markt bij ons, maar deze hebben vrijwel alleen organisch voedsel (fruit-groenten- vlees- eieren-kaas-confituur-honing). Heel plezant en veel keuze. Moest ik een echte keuken ter beschikking hebben, dan zou ik daar serieus wat geld spenderen.

Morgen begin ik aan de voorlaatste etappe: 2 weekjes op de dienst interne geneeskunde. 't Zal een andere sfeer zijn: drukker en chaotischer vermoed ik. Maar tegelijk zal ik ook iets praktischere zaken leren. Ik hou jullie alleszinds op de hoogte!

Hoe verloopt alles in het regenachtige België? Niet te veel hinder ondervonden hoop ik van de voorbije stortbuien?

Veel liefs,
Nikita