Zelfs de 'peanut butter en jelly sandwiches' kunnen mij bekoren! :)

Ik geraak meer en meer gewoon aan mijn Amerikaans leventje hier. Een periode die helaas bijna aan z'n einde is. De voorbije week heb ik geen spectaculaire uitstappen gemaakt noch ontelbare foto's getrokken zoals het een ware toerist beaamt. Neen, de voorbije week voelde ik me voor het eerst bijna 'thuis' hier in het verre North Carolina. Het gevoel dat je een beetje gesettled bent zeg maar met een gezonde vorm van routine in het dagelijkse leven. Babbelen met m'n filipijnse vriendin op de bus, m'n dagen spenderen op de dienst interne geneeskunde op de kliniek (meer daarover in een volgende paragraaf) en m'n vrije momenten spenderen met het voorbereiden van de ‘rounds', een boek of de krant lezen in één van de vele coffee shops (met echte koffie welteverstaan, we zijn hier niet in holland), iets gaan drinken met enkele van de residents (en ontdekken dat je vrij goed bent in het spelletje shuffle-board) en af en toe uiteten gaan. Zo heb ik hier een fantastisch goedkoop Indisch restaurantje ontdekt met enkel vegetarische gerechten op de menukaart (!!!), waaronder een overheerlijke curry waarvan ik oh zo graag het recept zou willen.

Zondagochtend hebben we genoten van een typisch all-american breakfast in 'Cracker Barrel, an old country store'. De gerechten variëren van de bekende pancakes tot eggs, bacon, sausage, biscuits en meer. Lekker erover zeg maar :) Het pand ademt een country-sfeer uit met houten meubels en bijpassende accesoires aan de muren zoals oude zwart-wit fotos en retro reclameborden. In het winkel-gedeelte kun je nu reeds volop Halloween-versiering aanschaffen, of memorablia van één of andere country zanger ofwel je tegoed doen aan de vele zoetigheden die ze aanbieden. Leuke plek, heel amerikaans maar ik vond het fantastisch.

Ik heb wederom een bezoekje gebracht aan de farmers market. Eens je daar fruit hebt gekocht, dan krijg je het niet meer over je hart (en je smaakpapillen) om het in de supermarkt te kopen.

Zondag ben ik nogmaals naar downtown Raleigh gegaan, maar ditmaal overdag. Geen lelijke stad maar ik mis de gezelligheid van het Gentse stadcentrum :) Op dat vlak vrees ik verwend te zijn.

De dienst interne geneeskunde draait, zoals verwacht, anders dan op cardiologie. Het is er om te beginnen veel drukker: er zijn 2 specialisten, een 5-tal residents, 2 interns en dan nog eens 9 studenten. En ergens daartussen loopt de Belgische Dr. Nikita rond. Ik heb het al lang opgegeven om hen m'n achternaam te doen uitspreken. Slechts enkelen slagen erin om de klank uit te spreken zonder erin te lijken stikken. Niet tegenstaande de drukte hou ik van de sfeer. Ik hou van de gigantische hoeveelheid kennis die daar lijkt rond te zweven in de roundsroom van de interne geneeskunde. En ik hou van de betrokkenheid en de gedrevenheid die iedereen daar vertoont, ook al ben je daar als student reeds om 6u 's ochtends aanwezig om voor je patiënt te zorgen. Elke dag begint om 8u met student rounds waarbij 1 van de students een casus over een bepaald onderwerk bespreekt (bv. Hoesten of koorts). Daarna vergezel ik de specialisten, de residents en de interns tijdens hun rounds waarbij zij al hun patiënten bespreken. Er wordt gebrainstormd over de problemen, wat de mogelijke oorzaken kunnen zijn en wat we kunnen doen om tot een diagnose te komen en het dier in kwestie te behandelen. Je kan het bij momenten vergelijken met de tv-serie 'House' wanneer ze allemaal aan tafel zitten en nadenken over wat er mis is met de patiënt. De 2 specialisten zijn on-ge-loof-lijk slim. Ik geniet ervan om hun mening te horen over bepaalde patiënten, goed wetende dat als ik ooit nog maar de helft van hun kennis vergaar, ik mezelf als een gelukkige en efficiënte dierenarts kan bestempelen. Hoezeer ik ook hou van deze rounds, ze duren lang, vaak tot 11uur. Hierdoor mis ik een groot deel van de consultaties want deze beginnen reeds om 9u. Ik probeer zoveel mogelijk de afspraken na de rounds mee te volgen of de procedures mee te bekijken (rhinoscopie, bronchoscopie, ... waarbij ze met een cameraatje respectievelijk de neusgang en de luchtwegen bekijken). Fascinerende beelden levert het soms op: zoals bv het vinden van een erwt in de neusgang van een hond die versterkte ademgeluiden en neusvloei vertoonde nadat hij enkele dagen geleden een heleboel erwtjes had zitten opschrokken. Jammer genoeg zijn sommige consultaties niet doorgegaan omdat de patiënt simpelweg niet kwam opdagen, en laat net dit de afspraken zijn die ik kon en graag wou meevolgen. Drie dagen na elkaar is me dit voorgevallen, ik voelde me lichtjes vervloekt :)

Desondanks de lange dagen die ze kloppen ben ik toch jaloers op de studenten hier. Ik heb het gevoel dat ze beter begeleid worden en meer kansen krijgen om praktische handelingen aan te leren. Zo mogen ze patienten met vocht in hun thorax zelf 'leegtappen', ze mogen maagsondes plaatsen, luchtpijpspoelingen uitvoeren, ... ik ben stiekem jaloers. Praktisch gezien is het niet mogelijk, maar ik zou het niet erg vinden om mijn laatste jaar te herhalen hier. Ik ben er zeker van dat het mijn theoretische kennis en praktische handigheid alleen maar ten goede zou komen.

Footballseason has started! En daar kun je moeilijk naast kijken. Momenteel zijn het nog pre-seizoen wedstrijden maar zelfs deze worden in vele cafes bekeken op (groot)scherm en er wordt volop gediscussieerd over de wedstrijdresultaten op het werk en op cafe. Dit weekend heb ik eindelijk een goede uitleg gekregen en de spelregels van American football zijn me bij deze niet langer onbekend. Best nog wel een toffe sport om te zien.

Misschien dat ik nog iets stuur vanuit m'n kamertje hier in NCSU maar de kans is groot dat m'n volgend, en waarschijnlijk ook laatste berichtje geschreven zal worden vanuit NY. Er resteren me hier nog 5 dagen: zaterdag neem ik het vliegtuig naar New York City, waar ik m'n zus zal opwachten om 6 fantastische dagen tegemoet te gaan!!! Can't wait sister!

Take care y'all :)